door Marc Vos

Barely Autumn speelde het voorprogramma. Traag en soms wat melancholisch, met verre echo’s van The Velvet Underground en Cowboy Junkies. De band stelde de nieuwe plaat Day Trip To The Petting Zoo (leuke titel) voor. S sommige songs waren heel goed, zoals I Think I Leave This Place Tomorrow, anderen wat doorsnee. Paste qua sfeer wel bij The Bony King Of Nowhere.

Silent Days uit 2018 is een erg mooie plaat, en wordt door sommigen (met enige zin voor overdrijving) al Bram Vanparys' persoonlijke Blood On The Tracks. Dezelfde thematiek, ook kwalitatief sterke songs, zonder de genialiteit van Dylan natuurlijk, maar dat hoeft ook niet.

Met de opener Going Out werd er meteen een gitaarmuur à la Kurt Vile opgetrokken, om die dan stilletjes aan een beetje te laten afbrokkelen en opening te laten voor wat meer subtiliteit. Mooi uitwaaierende gitaren.

Silent Days was wat vlotter, bijna uptempo. De gitaarsound bleef het hele concert door poëtisch mooi, avontuurlijk en mysterieus. Een sterk punt voor deze band, zeer zeker. Bram Vanparys beschikt dan ook over een uitstekende sidekick, Gertjan Van Hellemont, die prachtig gitaar- en toetsenwerk levert (en tevens met zijn eigen Band Douglas Firs ook hele mooie muziek maakt, doch dit terzijde). Through The Night klonk wat harder en een tikkeltje monotoon, maar had wel een overrompelend noisy einde. Echt geweldig was Travelling Man van de plaat TBKON uit 2012, door Vanparys solo gebracht op akoestische gitaar.

Volgde een knappe cover van The Barrel van Aldous Harding uit haar plaat Designer (2019). Een dromerig nummer, bloedmooi, magisch bijna, zoals we dat wel meer van deze dame kennen. Whenever We Meet Again was ook een pareltje, met opnieuw die breed waaierende gitaarsound, die op de plaat ook zo prominent aanwezig is. Waiting For Your Sign dan, ook heel erg mooi – ik val in herhaling maar het ligt niet aan mij – met een eerder donkere, melancholische mood van een man die hard twijfelt en op zoek is naar verlossing.

In het nieuwe nummer You Know That I Am Not The One horen we een sfeervol tintelende intro à la The Blue Nile en een puike popsong. Een beetje tegengewicht voor de ingetogen en zwaardere songs. Still Around is rustiger en afsluiter Every Road is een van de betere songs van de avond. Een goed herkenbaar refrein, rustig beginnen en daarna voluit gaan. Samenspel uit het boekje door de band ook, de bassiste was er pas voor de tweede maal bij, chapeau!

Alvorens het bisnummer Like Lovers Do in te zetten stelde Van Parys de band voor, drummer Christophe Claeys speelt ook in de begeleidingsband van Mark Lanegan - een mooi visite kaartje. En natuurlijk Gertjan Van Hellemont, zijn goede vriend, waarmee hij al tien jaren samen muziek maakt. Razend knap nummer, eerst wat ingehouden en dan voluit met tweestemmige zang samen met Gertjan. Een finale deluxe!